Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2010

Η καθιέρωση των Ολυμπιακών Αγώνων

Οι Ολυμπιακοί αγώνες εμφανίζονται ιστορικά από το 776 π.χ. και καθιερώνονται ως κοινωνικός θεσμός που κινείται μέσα στα πλαίσια ενός ορθολογισμού, χαλαρού στην αρχή, αλλά πιο αυστηρού στη συνέχεια.
Με τον όρο «ορθολογισμός» εννοούμε την εισαγωγή κανονισμών, την συνειδητή οργάνωση, τον προγραμματισμό, τον έλεγχο δράσης και τη χρησιμοποίηση τεχνικών μέσων (αθλητικά όργανα, όπως το ακόντιο, ο δίσκος κτλ) δηλαδή μια σειρά επί μέρους στοιχείων που προσδίδουν στους Αγώνες τον καθορισμένο τους προσανατολισμό και τους εντάσσουν σε πλαίσια με οργανωτική και προγραμματική δομή.

Ως κύρια χαρακτηριστικά αυτής της ορθολογιστικής τάσης μπορούν να αναφερθούν:
· Η περιοδική οργάνωση των αγώνων
· Η καθιέρωση συγκεκριμένων απαράβατων κανόνων για τη διεξαγωγή των αγώνων
· Ο ορισμός επιτροπής κρίσης (Ελλανοδίκες κλπ.) για την τήρηση των όρων τέλεσης των αγώνων
· Η εξειδίκευση των δραστηριοτήτων
· Η εφαρμογή των διαφόρων κινητικών τεχνικών
· Η συστηματοποίηση των ασκήσεων
· Η καθιέρωση εποπτικών οργάνων και ο τρόπος χρήσης αυτών
· Η κατασκευή και η χρήση αθλητικών αγωνιστικών χώρων
· Η ανάπτυξη μιας ορθολογιστικής προπόνησης που βασίζεται σε εμπειρικές γνώσεις και σε ένα είδος προγραμματισμένης μεθοδολογίας
Νικητής σε κάθε αγώνισμα αναδεικνυόταν μόνο ο πρώτος. Στους καταλόγους των νικητών δεν γίνεται καμιά αναφορά για δεύτερο ή για τρίτο ολυμπιονίκη, όπως επίσης δεν υπάρχει καμιά καταγραφή σχετική με τις επιδόσεις των αθλητών. Έτσι με μια μέτρια ρίψη ακοντίου θα μπορούσε να εξασφαλίσει τον κότινο στον ακοντιστή, ενώ μια καλύτερη επίδοση σε άλλη ολυμπιακή αναμέτρηση ίσως να μην ήταν αρκετή για την κατάκτηση της πρώτης θέσης. Μ’ άλλα λόγια, στην αρχαία Ελλάδα δεν συναντάμε τις εκφράσεις «πραγματοποιώ ένα ρεκόρ» ή «καταρρίπτω ένα ρεκόρ». Ως κριτήριο απόδοσης του αθλητή υπολογιζόταν ο αριθμός των νικών του κατά τη διάρκεια της αθλητικής του σταδιοδρομίας ή το γεγονός ότι, εφόσον ήταν παλαιστής, δεν είχε ποτέ αναγκαστεί από τον αντίπαλό του να «γονατίσει» σε αγώνα πάλης.

Τσιακάρας, Ν.(2009) Η διδακτική της Πάλης, Π.θ., ΤΕΦΑΑ, Τρίκαλα

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου